வெற்றிலையை அனுபவித்து போடுவது எப்படி?

வெற்றிலையை அனுபவித்து போடுவது எப்படி?
வீட்டில் ஊஞ்சல் இருந்தால் ரொம்ப அழகு. அதில் கணவனும், மனைவியும் சேர்ந்து உட்கார்ந்து வெற்றிலை பாக்கு போடலாம்; இல்லாவிட்டால் இருக்கவே இருக்கிறது சோபா செட். அதில் உட்கார்ந்து போடலாம்
மனைவி செய்ய வேண்டியது...
1. வெற்றிலையை அலம்பி எடுத்து, பாக்கு, சுண்ணாம்புடன் உட்கார்ந்து கொள்ளவும்.
2.முதலில் கணவருக்கு கொஞ்சம் பாக்கு குடுத்து, நீங்களும் எடுத்துக் கொண்டு வாயில் போட்டுக் கொள்ள வேண்டும்.
3. இரண்டு வெற்றிலைகளை எடுத்து, ஈரம் போக துடைக்கவும்.
4. இரண்டையும் ஒன்றன் மேல் ஒன்றாக வைக்க வேண்டும்
5. நுனியை கிள்ளி விடுங்கள்.
6. வெற்றிலை காம்பிற்கு இரு புறமும் திட்டமாக வாசனை சுண்ணாம்பு தடவுங்கள்.
7. நீள வாட்டில் மடிக்க வேண்டும்.
8. வெற்றிலைகளின் மேல் காம்பை பிடித்து, மெள்ள இழுத்தால் நரம்பு வந்து விடும் .
9. இப்போது வெற்றிலையை நான்காக மடித்து கணவர் கையில் கொடுத்து விடுங்கள்.
10. இதே போல் இரண்டு வெற்றிலைகளை, சுண்ணாம்பு தடவி, நுனி, நரம்பு எடுத்து, நீங்களும் போட்டுக் கொள்ளுங்கள் .
11. மற்றொரு செட் வெற்றிலை இரண்டு பேருக்கும்.

கொஞ்சம் மென்று விட்டு, வாய் எவ்வளவு சிவந்திருக்கு என்று பார்த்து சந்தோஷப்படலாம்.

இப்படி தினமும் ஒரு வேளையாவது ஒன்றாக உட்கார்ந்து வெற்றிலை போட்டுக் கொள்ளும் நேரம் மகிழ்ச்சியானது. அன்னியோன்னியமானது.

போட்டுத்தான் பாருங்களேன்.

கண்ணீர் பார்வையை மறைக்கின்றது.........

எனக்கு சுமார் பன்னிரண்டு வயதிருக்குமா ? இருக்கலாம்.
தேவதாஸ் படம் பார்த்தேன்..."எல்லாம் மாயை தானா ..." வில் ஆரம்பித்த அழுகை... "உறவுமில்லை, பகையுமில்லை..." இல் விசும்பி அழும் வரை போய், கடைசியில், சாவித்திரி ஓடி வர, கதவு சாத்தப்பட, இடித்துக் கொண்டு விழுந்து உயிர் விடும்போது...இனி அடக்கவே முடியாது என்ற நிலைமை. இத்தனைக்கும் ஒன்றும் அறியாத வயசு தான். ஒரு வாரம் அழுதிருப்பேன்.. நினைத்து நினைத்து... "

அடுத்த , மனதை பாதித்த படம் "எதிர் பாராதது" ... "அற்பச்செயளுக்கு இப்படியும் மன அவஸ்தை பட விடுவாயோ..." என்று இன்று பாடினாலும் கண்ணில் நீர்; மனதில் பாரம் அழுத்தும்.

பாச மலர் கேட்கவே வேண்டாம். இன்றும் " சிறகில் எனை மூடி அருமை மகள் போல வளர்த்த கதை சொல்லவா.... " என்று பாடினால், அழுது கொண்டுதான் பாடுவேன்.

கல்யாணப்பரிசு ... நான் அப்போது தான் ஸ்கூல் முடித்திருந்தேன்.. சென்ட்ரல் ஸ்டேஷனில், சரோஜா தேவி, "காதலிலே தோல்வியுற்றாள் கன்னி ஒருத்தி..." யில் ஆரம்பிக்கும் அழுகை, கடைசியில், ஜெமினி பாடிக்கொண்டே செல்லும் வரை தொடரும். இன்றும் அந்த படம் டி வி யில் வந்தால், என்னை யாரும் பார்க்க விட மாட்டார்கள். கதை நன்றாக தெரியும்; முடிவும் தெரியும்; அப்படியும் அழுவேன் !!

கர்ணன் படத்தில் - இரண்டு இடம்... குந்தி கர்ணனிடம், தான் தான் அவன் தாய் என்று சொல்லி இரண்டு வரம் கேட்கும் இடம் (சிவாஜியின் நடிப்பு.. அப்பப்பப்ப) ; கர்ணன் சாகும்போது... கிருஷ்ணர் வந்து அவன் செய்த புண்ணியங்களை தானமாக பெற்று, அவனை சொர்கத்துக்கு அனுப்புகையில்... கர்ணன் சினிமா பாட்டு கேட்டால் கூட உருகி அழுவேன்.

"கப்பலோட்டிய தமிழன்" ... இன்றும் பார்த்தால் உணர்ச்சி வசப்பட்டு நான் அழும் படம்... அதுவும் செக்கிழுக்கும் சீனில்...

ஹிந்தியில் "ஆ..." - டப் செய்யப்பட்டு தமிழில் அவன் ... "கல்யாண ஊர்வலம் வரும்; உல்லாசமே தரும்....." ; "அன்பே வா .. அழைக்கின்றதெந்தன் மூச்சே.. கண்ணீரில் துன்பம் போச்சே...." ராஜ் கபூரும் நர்கீசும்... மனதை பாரமாக்கிய படம்.

"ஆந்தி" சஞ்சீவ் குமார் , சுசித்ரா சென் .... சுசித்ரா அரசியலில் சேர, சஞ்சீவ் குமார் தனியாக ஆக, தேர்தல் சமயத்தில், இருவரும் மீட் பண்ண, நான் அரசியலை விட்டு விடுகிறேன் என்று சொல்பவள்.. ஜெயித்ததும்... மனம் மாறி ஹெலிகாப்டரில் ஏறி போக, நான் அப்பவும் அழுது முடித்திருக்க மாட்டேன். பாட்டெல்லாம் கேட்டுப்பாருங்கள்... உருக்கமோ...உருக்கம்.

அதே போல் ஆராதனா, மௌஸம் , இன்னும் நிறைய ஹிந்தி படம்.
நினைத்தாலே அழுகை வரும் படங்கள்.

"நான் காண்பேனோ சோ தரி யாளை .. பார் மீதிலே... காணாமலே ஏங்கி வீனாவேனோ..." - இரு சகோதரிகள். என் அக்கா (லண்டனில் இருக்கிறாள்) வை மிஸ் பண்ணி அழும் பாடல்.

இப்படி எத்தனையோ சொல்லிக் கொண்டு போகலாம்.

ஆனால் நிறுத்தி விடுகிறேன். கண்ணீர் பார்வையை மறைக்கின்றது.

The street in which i grew up......

The street in which i grew up......

The street had just about 25 houses, no traffic (bus or even cars) running in that street.

The street had just one row of houses; opposite row was the ruins of fort wall & 'அகழி' .

Every house had a vacant space in front for கோலம் (Kolam, Rangoli) .There were also trees and plants.. not many.. which meant there was sufficient place for the outdoor games that we used to play.

The tenant of each house was known as the மாமா, மாமி of the number of the house. So my father was 16-ம் நம்பர் மாமா (uncle of No. 16) and so on. I didn't know any maamaa or maami's name !! or we used to refer to them as the mother of so & so. -"சரோஜோவோட அம்மா, லக்ஷ்மியோட அம்மா" etc.

None of the tenants could be said to be rich. On the contrary, more on the poorer side if weighed by money. But things would be shared without any hesitation.

Navraathri சுண்டலுக்காக , கும்பலாக, வீடு வீடா போய், collection... we used to take turns for 9 days (few each day). We used to be anxious about what we going to get that day for eating !! The Maamis used to make a large quantity of Sundal for neivethyam keeping in mind the children crowd. No maami or maamaa had the slightest feeling, an iota of hesitation, in making & distributing. On the contrary, they will prepare somthing that will be liked by children.. even கடலை உருண்டை, தட்டை etc. for distribution apart from the regular neivedhyam. What ever one group brings for a day, will be shared by every child.

"I WAS NOT BORED"........

"I WAS NOT BORED"

’15-year old Anita drops out of school as she was too bored to study further and is undergoing therapy’
‘There is nothing to do and I am so bored.’- 5-year old Rahul
‘User-friendly games are rusting children’s imagination, leading to an intolerant and hyperactive generation that is seeking constant stimulation’

The above reports has sent me on a trip down my memory lane. Many youngsters today are bored. Even 2-year old child says she is bored, sometimes.

Was I bored as a child and a girl? I don't think I or for that matter any one of my generation was ever bored.

The means of communication has improved tremendously in the last thirty years, but "COMMUNICATION" has actually gone down.

Similarly, the younger generation today has a lot more of things to pass the time, but perhaps the quality of social life has gone down.

The three things that stand out in my memories are :-

the street in which I grew up
the games that I played
the social interactions that I had.

I think each of these has a great bearing on the others.